เมื่อฉันอยากจะเลิกเรียนปริญญาโทกลางคัน

ทุกคนเคยมีปัญหาท้อใจในการเรียนและการทำงานกันทุกคนใช่ไหมล่ะคะ แต่เขื่อเถอะค่ะไม่นานความทุกข์ยากนั้นจะผ่านไป ไม่ว่าผลลัพธ์จะออกมาดีหรือไม่ดีมันก็ต้องผ่านไปอยู่ดีค่ะ มันอยู่ที่ใจเรา ค่อย ๆ ปรับสภาพจนปล่อยวางได้ในที่สุด

เราเคยคิดถอดใจในการเรียนปริญญาโทค่ะ ทั้งที่เป็นคณะที่อยากเรียนตั้งแต่ปริญญาตรีนะคะ แต่ตอนปริญญาตรีก็ตัดสินใจไปเรียนอีกคณะหนึ่ง เพราะคิดดูแล้วอยากเรียนอักษรมากกว่านิเทศค่ะ แต่นิเทศก็ยังชอบอยู่ ชอบในแนวขีด ๆ เขียน ๆ ก็เลยคิดว่าอักษรน่าจะเข้าทางกว่า

พอจบอักษรก็ไปทำงานอยู่เกือบสองปี ก็มาสอบเข้าที่คณะนิเทศ มหาวิทยาลัยเดิม ก็สอบตามขั้นตอนแล้วก็สอบได้ เพราะอ่านหนังสืออย่างหนัก ทำตามที่เพื่อนอักษรที่ตอนนี้เป็นรุ่นพี่ปริญญาโทที่นิเทศแนะนำ พอได้เข้าไปเรียนคอร์สเวิร์คก็ไม่ผิดหวัง เพราะวิชาเรียนสนุก อาจารย์มีวิธีถ่ายทอด มีการพาไปดูงานสตูดิโอ พาไปต่างประเทศ เพื่อนก็ดีมาก มาจากคณะหลากหลาย เรียกว่าไม่มีพื้นฐานก็เรียนได้ รุ่นเราวัยใกล้เคียงกันมาก อายุ 20-31 ปี เรียกได้ว่าเป็นเพื่อนกันก็ยังได้ เราก็เข้ากันได้กับเพื่อนทั้งรุ่นพี่รุ่นน้อง เพราะเราอายุ 25-26 ปี เรียกได้ว่าเป็นค่ามีนอายุของทั้งรุ่นก็ว่าได้

ทีนี้ปัญหามันเกิดขึ้นตอนทำวิทยานิพนธ์นี่แหละ เพราะเราไม่รู้จะทำหัวข้ออะไร เหมือนเป็นคนที่สนุกกับเรื่องที่อาจารย์สอน แต่ยังหาตัวเองไม่เจอ ก็เลยไปปรึกษาอาจารย์ อาจารย์ก็ให้ตัวเลือกมาที่เขาเป็นที่ปรึกษาให้ได้ เราก็เลือก ๆ ไปตามประสาคนที่เก่งทำข้อสอบที่มีตัวเลือกมาให้ แต่ไม่สามารถเติมช่องว่างความรู้ของตัวเองได้ เพราะไม่รู้ว่าตัวเองอยากรู้อะไร รู้แต่ว่าตัวเองมีหลุมแห่งความไม่รู้เต็มไปหมด ก็เป็นอยู่สองปีตั้งแต่เปิดเล่มที่แก้งานไปมาอยู่อย่างนั้นแบบคลำทางในที่มืด เพราะอาจารย์ก็น้ำท่วมปากบอกไม่ได้ เพราะอาจารย์ที่ปรึกษาก็เป็นหนึ่งในกรรมการที่ประเมินเราเช่นกัน ในสองปีแห่งความมืดบอด เราพยายามหาหนทาง เช่น แก้ปัญหาเรื่องจิตใจ แต่ก็ไม่ได้คำตอบตรง ๆ เพราะนักจิตวิทยาบอกว่าสุขภาพจิตแข็งแรงดี ไม่ได้เป็นซึมเศร้า แต่แม่บอกว่าเราคงเป็นอะไรสักอย่างที่ไม่มีชื่อเรียก ก็เลยเปลี่ยนแนวไปปรึกษาเพื่อนที่จบไปแล้ว เพื่อนที่จบไปแล้วก็ช่วยได้แค่เตือนเรื่องกำหนดการกับปลอบใจ เพราะเขาเชี่ยวชาญในงานของเขา ทางเดียวคือต้องคุยกับอาจารย์ให้เราทำงานได้ อีกทางหนึางเพื่อนสนิทบอกว่าให้หาเพื่อนรุ่นพี่ว่าทำงานยังไง ในเมื่ออาจารย์ไม่ได้บอกตรง ๆ แต่เพื่อนรุ่นพี่ก็แนะนำได้แบบเจือจาง ไม่ได้มีประโยชน์กับงานเรามาก เพราะรุ่นพี่ไม่อยากพูดถึงวิทยานิพนธ์ แนว ๆ เจ็บปวดมากกว่าภูมิใจ ตอนที่ติดต่อไป เขากำลังเริ่มเรียนภาษาและเรียนศาสตร์ใหม่ที่ไกลคนละโลกกับนิเทศอยู่ที่อเมริกา

พอกลับมาให้อาจารย์ อาจารย์ก็บอกให้กลับไปอ่านหนังสือให้รู้เรื่อง ให้แปลข้อความภาษาอังกฤษเป็นภาษาไทยก่อน แล้วค่อยประมวล รวบรวม เรียบเรียงให้ดีว่าเอามาใช้กับงานของเรายังไง เรารู้สึกอยากลาออกทุกเทอมเพราะอ่านหนังสือก็จะหลับ แปลก็แปลไม่รู้เรื่อง เหมือนอ่านหนังสือผ่านตาแต่ไม่เข้าหัว แต่ว่าก็จะมีเสียงจากคนรอบข้างว่าเราเดินทางมาไกลแล้ว พ่อแม่อยากให้เราได้วุฒิปริญญาโทใบนี้ เราก็เลยคลำทางแบบคนโง่อีกครั้งด้วยการอ่านวิทยานิพนธ์ระดับดีมากสาขานิเทศแบบเป็นบ้าเป็นหลังแต่ก็คว้าน้ำเหลว

จนเรามาเจอทางสว่างจากเพื่อนคนเดิมที่โตขึ้นอีกสเต็ป เพราะแม้เรียนจบแล้ว เธอคนนี้ก็ยังรับงานวิจัยจากอาจารย์ เธอบอกว่าวิทยานิพนธ์ระดับดีมากอาจจะไม่จูนกับตัวเอง(เรา) ก็ได้ ให้หาวิทยานิพนธ์ที่ยึดเป็นแนวได้แค่เล่มเดียวก็พอ เราก็เลยไปหาวิทยานิพนธ์ที่ได้ระดับดีแต่เคมีตรงกัน เรียกว่าพูดภาษาเดียวกัน ใจตรงกัน สุดท้ายเราก็จบมาได้เพราะอ่านวิทยานิพนธ์ของเพื่อนที่เข้ารุ่นเดียวกัน แต่เราเข้าใจงานของเขา เพราะฟังเขาพูดตั้งแต่เริ่มคิดงานจนออกมาเป็นรูปเล่ม เราจบช้ากว่าเพื่อนสองปี แต่ว่าพอได้อ่านวิทยานิพนธ์ของเพื่อนร่วมรุ่นหลายคนที่เรียนวิชา Creative Research (การวิจัยเชิงสร้างสรรค์) ก็เกิดการ recall กระบวนการคิดในการทำวิจัยขึ้นมา งานที่ดูเหมือนจะตันก็เลยไปต่อได้ และพอเราเข้าใจ งานก็ขับเคลื่อนไปได้รวดเร็วแบบมหัศจรรย์

สำหรับเราแล้วการได้เห็นแบบร่างวิทยานิพนธ์ครั้งแรกสำคัญมาก เราอ่านแล้วจำได้เลยว่าวิทยานิพนธ์ของเพื่อนมีการปรับแก้ให้ดีขึ้น รัดกุมอย่างไร แล้วงานเราผลสุดท้ายจะไปในทางไหน

สุดท้ายนี้เราจะให้กำลังใจทุกคนว่าถ้าตั้งใจจะทำอะไรแล้ว อย่ายกเลิกเลย เพราะถ้าเราคิดว่าจะสมัครเรียนปริญญาโท คือเราอยากเรียนจริง ๆ แหละ อย่าให้อุปสรรคระหว่างทางมาทำให้แผนเราไม่สำเร็จเลย เพราะถ้าเลิกเรียนกลางคันจริง ๆ เราก็คงไม่มีโอกาสและความกระตือรือร้นมากพอที่จะเรียนแล้ว เพราะใช้เงินเก็บจากการทำงานมาจ่ายค่าเรียนจนหมดแล้ว ไม่มีโอกาสครั้งที่สองมีแต่จะต้องพุ่งชนเป้าหมายให้กระเด็นอย่างเดียว