หรือสิ่งที่เราตามหามานานจะไม่ใช่สิ่งที่เราต้องการกันแน่

   ออกเดินทาง...

เคยเปล่าเวลาจะเลื่อนชั้น ป.6ไปม.1 ม.3ไปม.4 ม.6ไปป.ตรี เรารู้สึกตื่นเต้นมากกก ทั้งที่ก็ไม่หน้าจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงขนาดนั้นป่ะแต่ทำไมรู้เหมือนกำลังจะโตไปอีกก้าวของชีวิตแล้วน่ะ หรือกำลังจะมีเพื่อนใหม่ๆเข้ามากันแน่นะ555 แต่เราก็ชอบความรู้สึกแบบนั้นมากไม่รู้ทำไมเหมือนกันคงเพราะมันตื่นเต้นดีและไม่รู้ว่าทางข้างหน้ามันจะต้องเจอกับอะไรบ้าง ไอ้ความรู้สึกแบบนี้มันไม่ได้เกิดขึ้นแต่ตอนจะเลื่อนชั้นนะ ทั้งตอนกำลังจะได้ของใหม่ หรือตอนมีคนคุยใหม่แฟนใหม่ไรงี้ รู้สึกตื่นชิปหายเลยเพราะไม่รู้ว่ามันเวิร์คหรือเปล่าแต่เราก็พร้อมที่จะเสี่ยงนะถึงหลายๆครั้งมันจะไม่ค่อยเวิร์คแต่อย่างน้อยมันก็ไม่ใช่ทุกครั้งแหละ...

  ความสับสน...

เราจะว่าไงดีละคือมันมีช่วงชีวิตหนึ่งที่เราต้องเรียกที่เรียน เพราะเรารู้ว่าสิ่งที่เราชอบนั้นมันคืออะไรกันแน่ ในใจเราคือเราก็ไม่หวังว่าที่ๆเราจะไปนั้นมันดีเว่อหวังอะไรหรอกแต่ขอแค่มีสิ่งที่เราต้องการมีผู้คนที่เราอยากชอบอะไรที่เหมือนกันพอดีเข้าไปสำผัสว้าว มันดีมากเลยนะตอนแรกๆมีแต่คนเก่งๆ ทั้งคนที่เราจริงแทบตายและเข้ามาแบบงงๆมันเหมือนว่าจะไปได้สวยนะ แต่ทำไมกันนะอยู่ๆไปกับรู้สึกไม่มีความสึกเลย ทั้งที่สิ่งที่เราชอบแต่ก่อนเราทำมันเป็นแค่งานอดิเรกแล้วรู้สึกชอบมันมากแต่พอมาทำจริงจังแล้วกลับไม่รู้สึกสนุกเหมือนแต่ก่อนเลย ทั้งที่เราก็คิดว่าเราชอบมันแน่ๆอะ

  หรือสิ่งที่เราตามหามานานจะไม่ใช่สิ่งที่เราต้องการกันแน่...

เราไม่อยากจะพูดว่าสิ่งที่เราเลือกนั้นมันไม่ใช่ตัวเราเพราะเราก็รู้ว่าเราชอบมันแน่ๆแล้วเราก็ทำมันออกมาได้ดีกว่าคนอื่นด้วยถึงจะไม่ใช่ที่สุดก็เถอะ แต่พอลองมาจริงจังดู อืม.... มันไม่ได้แย่นะแต่มันใช่สิ่งที่เราตามหาจริงๆหรอทั้งที่เราทำแล้วมีความสุข  มากอะเราไม่อยากให้มันเป็นแค่งานอดิเรกแต่เราอยากให้มันเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเราเลย