โตเป็นผู้ใหญ่ที่มีความคิดแล้ว แต่ทำไมยังเจ็บปวดอยู่

ทำไม เราโตเป็นผู้ใหญ่ที่มีความคิดแล้ว แต่เรื่องบางเรื่อง เรายังเจ็บปวดกับมันอยู่ และบางครั้งก็รู้สึกว่า ทำไม ชีวิตถึงไม่มีความสุขเลย รู้สึกเหมือนกับว่า ถูกพรากความสุขออกไปจากชีวิตเลย

เหตุผล อาจเป็นเพราะว่า สิ่งเดียวที่เติบโตขึ้นในตัวเรา คือ ความคิด และทัศนคติในการมองโลก แต่สิ่งที่ยังคงเดิม และไม่เปลี่ยนแปลง คือ หัวใจที่ยังเป็นเด็กของเรา หากเป็นช่วงเวลาในวัยเด็ก เมื่อเราเจอเรื่องร้ายๆ หรือรู้สึกแย่ เราไม่ใช่ ไม่เจ็บปวด เราเจ็บปวด เพียงแต่เราจะเจ็บปวดไม่นาน เพราะเมื่อเวลาผ่านไป เราก็จะลืมมัน แม้ความเจ็บปวดจะค่อยๆ หายไปตามวันเวลา แต่บาดแผลที่เกิดขึ้นในใจนั้น อาจไม่ใช่

ในตอนเด็กเราทุกคนจะมีหัวใจที่ไร้เดียงสา ดังนั้น เมื่อถูกกระทบด้วยเรื่องราวที่เลวร้าย ก็จะสร้างความเจ็บปวดให้กับหัวใจของเรา จนทำให้เกิดเป็น บาดแผลฝังใจ หรือเกิดเป็นปมในใจ ให้เราลองสังเกตตัวเองดูว่า ในตอนที่เรายังเป็นเด็ก เรื่องบางเรื่อง ถึงเราจะรับรู้ และสัมผัสกับความเจ็บปวด แต่เราก็ไม่ได้จมอยู่กับช่วงเวลา ที่ทำให้เรารู้สึกเจ็บปวดนั้นนาน เพราะระดับความคิด และการรับรู้ของเรา ยังอยู่แค่ในระดับของความเป็นเด็ก ที่ไม่ได้มีความคิดเป็นเหตุ เป็นผลอะไรมาก

ซึ่งตรงกันข้ามกัน ถ้าหากเป็นในตอนนี้ เราที่มีความคิดอยู่ในระดับที่เป็นผู้ใหญ่แล้ว เมื่อคิดย้อนกลับไปถึงเรื่องราวเดิมในอดีต ที่เคยทำให้เรารู้สึกเจ็บปวด ทำไมตอนนี้ เมื่อเราคิดถึงมันแล้ว เราถึงเจ็บปวดกับมัน ทั้งๆที่รู้ว่า มันเป็นเรื่องในอดีต ที่ปัจจุบันนี้ เราได้ข้ามผ่านมันมาแล้ว แต่ทำไมพอคิดถึงทีไร ยังรู้สึกเจ็บปวดอยู่ และรู้สึกว่าเจ็บปวดมากกว่าเดิมหลายเท่า นั่นก็เป็นเพราะเราได้เพิ่มเติมความคิดของเราลงไป โดยไม่รู้ตัว (ซึ่งก็เหมือนกับเวลาที่เราเศร้า เราก็จะชอบฟังเพลงเศร้าๆ และมันก็จะทำให้เรายิ่งรู้สึกว่า เศร้ากว่าเดิม) จึงทำให้บาดแผลที่เคยปิดแต่ไม่สนิท ถูกเปิดออกอีกครั้ง และเมื่อไหร่ที่เรื่องเลวร้าย หรือเหตุการณ์เลวร้าย ที่เคยเกิดขึ้นในอดีต ได้หวนกลับมาเกิดขึ้นในปัจจุบันอีกครั้ง มันก็จะยิ่งทำให้เรารู้สึกเจ็บปวด และทรมานมากหลายสิบเท่า

เพราะเราจะยิ่งคิด และยิ่งเติมแต่งสิ่งต่างๆ ลงไปโดยไม่รู้ตัว เราจะใช้คิดความในการวิเคราะห์ว่า อะไร คือ สิ่งที่ทำให้เราเจ็บปวด แต่พอเรารู้แล้วว่า อะไรคือ สิ่งที่ทำให้เราเจ็บปวด แทนที่เราจะคิดว่า มันผ่านมาแล้ว และปล่อยวางมันได้ แต่เรากลับคิดตรงกันข้าม คือ เราอยากจะที่ย้อนเวลากลับไป เพื่อแก้ไข และเปลี่ยนแปลงมัน เพราะเราไม่อยากรู้สึกเจ็บปวดกับเรื่องราวที่มันเลวร้ายแบบนี้ และเราก็จะคิดว่า ทำไมเรื่องแบบนี้ ต้องเกิดขึ้นกับเราด้วย ทำไมเราต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้ด้วย จึงเป็นเหตุผลที่ทำให้เวลาที่เรายิ่งคิด เราก็จะยิ่งเจ็บปวดมากกว่าเดิม ดังนั้นแล้ว สาเหตุที่ทำให้เราเจ็บปวดนั้น ไม่ได้เป็นเพราะสมองของเราคิดไม่เป็น แต่เพราะหัวใจของเรายังคงเป็นเด็กอยู่

บทความโดย : Worawut Roengmi

ขอขอบคุณรูปภาพประกอบทั้งหมดจาก Unsplash