ภูเขาฟูจิเป็นภูเขาที่มียอดสีขาวโพลน ทำไมถึงเป็นเช่นนั้นนะ ไกด์บอกว่าอุณหภูมิบนยอดเขาหนาวมาก จึงมีหิมะปกคลุมตลอด เราเตรียมเสื้อขนเป็ดจากยูนิโคลไป ถึงเสื้อจะคับไปหน่อย แต่ต้องทนใส่เพราะมันช่วยให้ความอบอุ่นได้ หนาวจนนิ้วมือแห้งแตกจนต้องใส่ถุงมือ
คนญี่ปุ่นปรับตัวเก่ง เพราะอากาศบ้านเขาแปรปรวนมากถึงมากที่สุด วันหนึ่ง 4 ฤดูไม่เกินจริง ทำให้เขาพกร่ม พกเสื้อกันหนาว และฟังวิทยุรายการพยากรณ์อากาศก่อนออกจากบ้าน บ้านเราแดดออกฟ้าใสแล้วจู่ ๆ ฝนตกยังเป็นไปได้ ที่นี่หนาวลบสององศา แต่กลายเป็นว่าเวลาสาย ๆ อากาศอุ่น เป็น 24 องศา สำหรับคนไทยเย็นสบายเหมือนเปิดแอร์นอน แต่มันไม่สบายเท่าไร เพราะวันนี้อากาศมันแห้ง ความชื้นในอากาศมันน้อย เราถึงบางอ้อ เข้าใจวิชาภูมิศาสตร์เดี๋ยวนี้ ประเทศไทยร้อนชื้น เพราะอยู่ใกล้เส้นศูนย์สูตร มันเลยเหนียว ๆ เหงื่อ ๆ มาญี่ปุ่นเดินตั้งเยอะเหงื่อไม่ออก เพราะผิวหนังเราไม่ยอมเสียน้ำไง
เพราะอากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย เราก็กลัวจะเป็นหวัด เลยพกยาลดไข้มาด้วย นั่งเคเบิลคาร์ขึ้นไปบนภูเขาฟูจิ อากาศร้อนกว่า40 องศา เพราะมีน้ำพุร้อน และมีภูเขาไฟบางลูกที่ยัง active อยู่ หมายถึงมีความร้อนใต้พิภพ รอวันที่จะระเบิดออกมา
ไข่ดำมันแพง เห็นมีขายเป็นของที่ระลึก ไกด์เตรียมไข่ไก่สดจากไทยมา ให้ลูกทัวร์คนละสองฟอง เราเอาไปต้มบนเขาเองก็ได้สีดำเหมือนกัน ที่ไกด์รู้ เพราะเขาอยู่ญี่ปุ่นมานาน มีคุณตาคุณยายพกไข่ใส่ตะกร้ามาต้มที่น้ำพุร้อนด้วย เพราะเขาเชื่อว่ากินไข่ดำแล้วอายุยืน ไกด์บอกว่าคนแก่ ๆ ไม่ได้ทำงาน ก็มีรายได้จากการขายไข่ดำให้นักท่องเที่ยว และส่วนหนึ่งก็คือต้มไว้กินเอง
หลังจากกินไข่ดำที่รสชาติเหมือนไข่พะโล้บ้านเราแล้ว (กินพอให้รู้) เราก็เดินย่ำตามดินโคลนบนเขาฟูจิที่เป็นหลุมเป็นบ่อ ภาพที่สวยงามของฟูจิบนภาพถ่ายกับพื้นผิวเขาที่ได้มาเดินต่างกันราวฟ้ากับเหว เหมือนคนเราที่ภายนอกสวยงาม พอได้มารู้จักกัน เราก็เริ่มเห็นข้อเสียบางอย่าง แต่ถ้ารับกันได้ ข้อเสียคือความงดงาม ถ้าไม่มีด้านที่แห้งกรัง สกปรก ก็จะไม่มีด้านที่เป็นสีน้ำเงินและมีสีขาวของหิมะเช่นกัน สีน้ำเงินที่เราเห็นก็เป็นเพียงมายา จริง ๆ แล้วฟูจิไม่ได้เป็นสีน้ำเงิน มันอาจจะเป็นการสะท้อนของแสง เหมือนที่เราเห็นแสงสีของรุ้งกินน้ำ เราลุ้นให้ฝนตก เพราะอยากดูรุ้งกินน้ำที่ญี่ปุ่น
ไข่ดำที่เราคิดว่าจะน่าตื่นเต้น มันไม่เป็นอย่างที่คิด แต่ก็ดีแล้วที่ได้มา เราไปซื้อไอติมกินที่มินิมาร์ทเล็ก ๆ บนเขา ไอติมเป็นไอติมรสนมฮอกไกโด ตอนนั้นประเทศไทยยังไม่มีร้านไอติมฮอกไกโดมาเปิด เราชอบนะไอติมนมสีดำเป็นถ่าน เพราะผสมถ่านจริง ๆ มันอร่อยแบบนมเข้มข้นมาก ๆ อยู่บนนี้ไม่หนาวก็กินได้ เดี๋ยวลงไปข้างล่าง จะต้องหาอะไรอุ่น ๆ กิน แบบน้ำซุปราเม็ง
เราเที่ยวจนถึงสิบเอ็ดโมงกว่า ๆ เราต้องไปหาอาหารกลางวันกินเอง แต่ไกด์จะไปส่งเราที่ที่พักก่อน ด้วยความที่เราพูดภาษาญี่ปุ่นไม่ได้สักคน เราก็คงไปร้านใกล้ ๆ โรงแรม เดินไป 500 เมตรเอง ร้านราเม็งเจ้านี้เป็นเจ้าที่เราอยากมากินตอนเช้า กลางวัน หรือมืดค่ำก็มาได้ เพราะมันใกล้ เปิดเป็นรอบ ๆ เก็บครัวสามรอบ เป็นร้านแนวกินดื่ม ราคากลาง ๆ ไม่แพงไม่ถูก เชฟแอบทำเค็มเกินมาตรฐานของคนญี่ปุ่น (กินจืด รสธรรมชาติ) แต่ยังเค็มน้อยกว่าราเม็งไทยที่บอกว่าไม่ใส่ MSG (เราว่าแอบใส่) กลางวันก็กินราเม็งกันคนละชาม และมีของทอดมากินตรงกลางอีกหนึ่ง ตอนบ่ายมีแพลนเที่ยวเอง เราจะไปสวนอุโอเนะกันโดยจะต้องไปนั่งรถไฟใต้ดิน แค่เห็นเส้นทางรถไฟก็ปวดเศียรแล้ว อะไรมันจะเยอะขนาดนี้อย่างกับใยแมงมุม บัตรเติมเงินขึันรถเมล์กับรถไฟถึงชื่อว่าบัตรแมงมุม เพราะมันโยงใยพันเกี่ยวเป็นใยแมงมุมจริง ๆ มีรถที่ไปอุเอโนะหลายสาย เราเลือกนั่งรถไฟใต้ดิน Ginza Line เพราะมันถูกกว่ารถไฟ JR ไปถึงสถานีรถไฟใต้ดินแล้วงงว่าโบกี้ไหน อาศัยถามเจ้าหน้าที่ในสถานีเอา เขาจะรู้ว่ารถสายไหนไปไหน จะออกเมื่อไหร่ มีประกาศตลอดว่าอีก 5 นาที สายนี้จะออกแล้วนะ เพราะเขาให้ความสำคัญกับเวลามาก รถไฟญี่ปุ่นไม่ออกก่อนและไม่รอใคร เหตุผลที่ว่ามาช้าเพราะรถไฟเลทใช้ไม่ได้ คนที่มาสายกว่านัด เพราะตัวคนนั้นเลทเอง เพราะไม่มีทางที่มาตามรอบแล้วจะมาไม่ทัน เขาคำนวณไว้เลยว่าถ้าขึ้นรถรอบนี้ จะถึงสถานีปลายทางภายในเวลากี่โมง
ลองจับเวลาเลย ความคลาดเคลื่อนของรถไฟไม่ถึงเร็วกว่าเวลานัด 1 นาที ก็ช้าไป 1 นาที แต่ถ้าช้า 5 นาที แสดงว่ามีเหตุขัดข้อง เช่น จะดับไฟหรือจะหยุดที่สถานีไหน เป็นต้น
แต่พอออกจากรถไฟ สวนอุโอเนะก็ปิดกะทันหัน เพราะเขากลัวคนจะลื่นล้ม ฝนตกหนักมากจนดินถล่ม(landslide) คนที่คิดจะมาวิ่งในสวนต้องวิ่งแถว ๆ โรงแรมเอาละกัน
พรุ่งนี้เช้าไกด์นัดจะพาไปวัดดังคือ วัดอาซากุสะ ที่มีสัญลักษณ์เป็นโคมแดงอันใหญ่ และมีระฆังให้ตีด้วย
คุณต้องเข้าสู่ระบบก่อนเพื่อแสดงความคิดเห็น