คนสามบุคลิก

สวัสดีค่ะ เราขอใช้ชื่อนักเขียนที่เราชอบที่สุด ในการส่งต่อตัวอักษร และของแทนชื่อตัวเองว่าแอนนะคะ วันนี้บทความแรก และบทความต่อๆไปแอนจะเขียนถึงชีวิต ด้านมืดของตัวแอนเอง หลายคนมองว่าชีวิตที่มีความสุขคือการอัพโซเชี่ยว หรือเดินห้างลงสตอรี่กินของแพง ซื้อของแบรนด์เนม แต่ความสุขที่แท้จริงของคนแล้วไม่ได้อยู่แต่แค่วัตถุภายนอก แอนเองคือผู้ที่ไม่เคยมีความสุข แม้จะพยายามแสดงออกภายนอกว่ามีความสุขมากเท่าไหร่ แต่ภายใจกับมืดมนขึ้นเท่านั้น ทุกคนเชื่อเรื่องจิตใต้สำนึกกันไหมคะ เคยเจอเหตุการณ์เลวร้ายอะไร ที่ทำให้นอนหลับไม่ลงบ้างไหม หรือเคยเจออะไรที่เจ็บปวดหัวใจเหมือนล้มทั้งยืนไหมคะ ชีวิตแอนพบเจออะไรแบบนี้ค่อนข้างบ่อย แต่ด้วยความบ่อย ยังไม่ทำให้ชิน เพราะอะไรหน่ะหรอ เพราะแอนยังมีความรู้สึกมั้งคะ วันนี้ที่เลือกจะเอาเรื่องของตัวเองมาเขียน เพราะคิดว่าตลอดเวลาที่อ่านหนังสือมาไม่รู้กี่เล่ม ยังไม่มีเรื่องไหน พีคได้ที่สุด เท่าชีวิตตัวเองเลยค่ะ หลายคนตั้งความหมายของชีวิตกันว่าอะไรคะ? ก่อนหน้านี้แอนเคยคืดว่าเราจะถามหาความหมายของชีวิตไปทำไม เราเกิดมาเพื่อใช้ชีวิตให้มีความหมายจะดีกว่า แต่สุดท้ายแล้วแอนหนีเรื่องราวในอดีตไม่ได้ค่ะ หลายคนแนะนำให้แอนพบจิตแพทย์ เพราะแต่ละเรื่องที่เจอมาทำให้แอนหมดแรงจนแทบจะเดินต่อไม่ไหว สำหรับวันนี้อีกวันที่แอนตัดสินใจลางาน เพียงเพราะแอนคงเหนื่อยจะใช้ชีวิตแล้วค่ะ ชีวิตที่แอนไม่ได้เลือก และแอนเลือกไม่ได้ แอนเกิดมาในครอบครัวที่ดีค่ะ แต่เค้าแค่ไม่ได่ดีกับแอน เค้าดีกันกับทุกคน ยกเว้นแอน สถาบันแรกในชีวิต ก็มีแต่ภาพจำอันเลวร้าย ที่ทำให้ลืมไม่ลง ตอนเด็กแอนเป็นเด็กไม่กล้าพูด ไม่กล้าทำ เพราะจะต้องโดนดุอยู่เสมอ คำด่าที่คุ้นเคยหูเลยคือ อีโง่ แอนมักจะเก็บตัวไม่ค่อยชอบพูดคุยกับคนในบ้าน แต่แอนกับรู้สึกว่าเป็นตัวของตัวเองกับคนข้างนอก และก็นั่นแหละ อาจจะเป็นเพราะไม่เคยเป็นที่ยอมรับในบ้าน เลยอยากเป็นทีายอมรับกับคนข้างนอก แต่อะไรที่มันมากไป มันมักจะตามมาด้วยความริษยา เหมือนดังเหตุการณ์ต่อไปนี้