ความเคลียดหลังเรียนจบ

         เมื่อตอนเรายังเด็กที่สุดของชีวิตคงเป็นการที่เราได้ประสบความสำเร็จในการศึกษา เเต่ที่จริงเเล้วไม่ใช่เลย มันคือการที่เราได้ทำงานหาเงินเลี้ยงตัวเองและไม่เดือดร้อนคนในครอบครัว หลังจากที่เราได้จบการศึกษาเข้าสู่วัยทำงานอย่างเต็มตัวแบกรับภาระหน้าที่ทที่ตัวเองยังไม่เคยได้รับผิดชอบเช่น ค่ากิน ค่าที่พัก หรือค่าน้ำ ค่าไฟ ทุกอย่างจะเพิ่มขึ้นมาโดยอัตโนมัติ ทุกความคิดตีกันอยู่ในหัว จับต้นชนปลายไม่ถูกที่รู้จะเริ่มจากตรงไหนสิ่งที่คิดไว้เมื่อตอนเด็กกับตอนโตมันช่างต่างกันจริง ๆ และยุคสมัยนี้งานที่คู่ควรกับเราจริงๆก็หายากมากๆเช่นกัน

 ไม่เลือกงานไม่ยากจน? 

จริงหรือที่ไม่เลือกงานไม่ยากจน บางคนทำงานที่เดิมมา20ปีเเล้วยังไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลย (สำหรับบางคนเท่านั้น) คำเหล่านั้นเป็นเเค่คำที่พูดปลอบใจตัวเองในบางเวลาโอกาศที่ต้องยอมรับการทำงานตรงนั้นที่เราไม่ได้ชอบให้เสร็จสิ้น หรือเป็นเเค่คำพูดของป้าข้างบ้านที่พูดลอย ๆ ขึ้นมาเพราะเห็นเรายังไม่เริ่มทำอะไร 

หาตัวเองให้เจอเร็วๆสิ

โตขึ้นเรายังไม่รู้จุดหมายปลายทางของตัวเอง ไม่ฝันว่าอยากเป็นอะไร ไม่รู้ว่าอยากทำอะไร ขอเเต่งานที่มีเงินก็พอแล้ว สิ่งที่เราอยากรู้ว่าเราชอบหรือไม่ให้เราสังเกตตัวเองว่า อะไรที่เราทำเเล้วเราจดจ่อกับมันหรือสนุกพร้อมที่จะเรียนไปกับมัน นั้นคือจุดหมายเเรกที่คุณมีเริ่มของศกษามันเพิ่มขึ้นเริ่มลองรู้จักมันมากขึ้น ถ้าคุณยังไม่รู้ึกเบื่อหรือไม่รู้สึกว่าตัวเองพยายามมากเกินไปอันี้แหละ คือความชอบหรืองานที่เป๋นตัวเองมากที่สุด

"เขาจ้างเราให้มีความสุข" คำนี้ใช้ได้กับคนที่เข้าใจตัวเองแล้วจริงๆ ลองเปิดใจทำตามใจตัวเองสักครั้งนะคะ