สุขสันต์วันเกิดลูกชาย

วันพุธที่ 4 ตุลาคม 2538 เป็นวันที่หมอนัดให้ไปตรวจครรภ์ปกติ แต่เช้านี้มีน้ำเดิน แม่รู้สึกได้ จึงเตรียมพร้อมที่จะไปคลอดด้วย แม่ฝากท้องกับโรงพยาบาลพระมงกุฎ เพราะเบิกกับพ่อได้ พ่อเป็นทหารที่กรมแผนที่ทหาร แม่ก็เป็นลูกจ้างชั่วคราวทำงานที่เดียวกันค่ะ

แม่ท้องโตมาก คิดว่ามีลูกแฝด แต่เป็นแฝดน้ำคือมีน้ำในท้องเยอะมาก หรือเป็นเพราะอาบน้ำตอนกลางดึก (โบราณบอกว่าคนท้องห้ามอาบน้ำตอนมืดคงเป็นเพราะกลัวลื่นมากกว่า55) ที่แม่อาบน้ำกลางดึกเพราะแม่ทำงานที่หนังสือพิมพ์บางกอกโพสต์ ทำข่าวกลางคืนกลับบ้านก็หลังเที่ยงคืนทุกวัน จนท้องได้ 8 เดือน ต้องลาคลอดก่อน เพราะท้องใหญ่มาก อยู่บ้านก่อนคลอด 1 เดือน แต่กลางวันก็ทำที่กรมแผนที่ทหาร จนคลอด (แม่ทำงาน 2 ที่ กลางวันและกลางคืน)

เช้าวันพุธ พ่อพาแม่นั่งแท๊กซี่ไปหาหมอที่พระมงกุฎ วันนี้ได้เจอดาราด้วย ชื่อ สุดารัตน์ จำได้ขึ้นใจ เขามีสามีเป็นทหารเรือ จึงมาคลอดที่นี่ เขาคลอดปกติ แต่แม่ต้องผ่า เพราะไม่เจ็บท้องเลย แต่มีน้ำเดิน และปากมดลูกเปิดนิดเดียว นอนรอบนเตียงค่อนวัน ทุกคนไปคลอดหมดแล้ว แม่ยังนอนรออยู่ หมอก็มาตรวจช่องคลอด เจาะน้ำคร่ำจนน้ำแทบจะหมดตัว แม่ก็ไม่มีลมเบ่งไม่ปวดท้อง หมอจึงขอให้พ่อเซนต์อนุญาตผ่าคืนวันพุธ

หมอบล๊อคหลังแม่ สลบไม่รู้เรื่องเลย ตื่นมาอีกทีเจ็บแผลที่ท้อง ไม่รู้ด้วยว่าหมอผ่าแนวไหน ไม่เป็นรัย มองหาลูกไม่เจอ ผู้หญิงหรือผู้ชาย ตื่นมาก็อยู่ห้องรวมมีแม่ลูกอ่อนเยอะแยะเลยแต่เขามีลูกอุ้มให้กินนม แล้วแม่ล่ะ พ่อบอกว่าเราได้ลูกชาย ตอนนี้ลูกอยู่ตู้อบ เพราะติดเชื้อทางปัสสาวะ หรือติดตอนที่หมอมาล้วงตรวจช่องคลอดมั้ง เดา ๆ น้ำตาตกเลย หมอให้รีบลุกเดินให้ได้ภายใน 3 วัน แผลผ่าจะได้ไม่เป็นพังผืด รุ่งขึ้นอีกวันก็ขอเข้าไปอยู่ห้องพิเศษ จะได้เป็นสัดส่วน หมอก็สอนให้ดึงหัวนม ปั้มนมใส่ขวดให้ลูก เอาไปส่งที่ตู้อบ ช่วงนี้นมคัดเจ็บมาก น้ำนมไหลตลอด ระหว่างวันพ่อก็ไปแจ้งเกิดลูก ตั้งชื่อลูกว่าอะไรดี เกิดเดือนตุลา หมอทำคลอดก็ชื่อตุลา แม่จึงตั้งชื่อจริงว่า "ตุลา" ชื่อเล่นว่า "ไตเติ้ล" (title) เพราะเป็นลูกคนแรก ตั้งใจว่าจะมีลูกอีก ชื่อ สตอรี่ (story) หรือ สต๊อบ (stop) ไปเลย ก่อนลูกเข้าเรียนอนุบาล ย่ากับพ่อขอให้พระสังฆราชเปลี่ยนชื่อให้เป็น "วีรวัฒน์" คือ ผู้กล้าหาญ ย่ารู้จักกับคนข้างใน ขอบคุณย่ามากค่ะ

แม่นั่งรถเข็นไปเยี่ยมลูกที่ตู้อบทุกวันและป้อนนมด้วยขวด แม่ร้องไห้ตลอดเวลา ลูกเกิดมาน้ำหนัก 2โลกว่า ตัวยาวมาก แต่ติดเชื้อได้อย่างไร ครบ 7 วันแม่กลับบ้านได้แล้ว ได้เห็นแผลผ่าแล้วเป็นแนวตรงใต้สะดือมาถึงขอบกางเกงชั้นใน ยาวพอสมควร ตอนนี้เห็นเป็นรอยตีนตะขาบเลย น่ากลัว ๆๆๆ ตอนนั้นไม่สนใจแผล ห่วงลูกอย่างเดียว กลับไปนอนบ้าน แต่ลูกอยู่โรงพยาบาล คิดดูเศร้าไหมในฐานะพ่อแม่ ทุกเช้าแม่ต้องนั่งรถเมล์ไปส่งนมลูก จากแฟลตทหารประชาชื่นไปโรงพยาบาลพระมงกุฎก็เดินทางสะดวก ไม่ไกลมาก ทำแบบนี้จน 15 วัน หมอรักษาลูกโดยการฉีดสีเข้าทางอวัยวะเพศของลูก สงสารลูกมากร้องเสียงดังลั่นโรงพยาบาลกันเลยตอนนั้น และลูกก็ได้กลับบ้าน

แม่พาลูกไปอยู่บ้านตายายที่บ้านยางชุม จ.เพชรบุรี แม่ลาคลอดได้ 3 เดือน จึงไปอยู่พักฟื้นกันที่นั่น ตอนนั้นยายเลี้ยงลูกของน้องสาวอีก 2 คน ผู้ชาย สรุปยายมีหลานชาย 3 คนอายุห่างกัน 1 ปี ยายเหนื่อยมากตอนนี้ แม่อยู่กับลูกได้ประมาณ 2 เดือน ให้กินนมแม่ และนมชงจากขวดด้วย ฝึกไว้เวลาแม่ไม่อยู่ ถึงเวลาแม่ต้องกลับไปทำงานที่กรุงเทพฯ โคตรคิดถึงลูกเลย ตอนนั้นมือถือยายก็ไม่มี ต้องอาศัยตู้สาธารณะ เราแอบรู้เบอร์ที่ตู้ แล้วโทรเข้าคนที่บ้านใกล้ตู้ได้ยินก็วิ่งไปรับ บางทีก็สัญญาณรวน โทรไม่ติด ค่าโทรก็แพง บางทีเด็กเล่นโทรศัพท์ที่ตู้ กว่าจะติดต่อกันได้ต้องลุ้นกันตลอด (แม่มีเรื่องเม้าส์ตู้สาธารณะ) แต่ก็ขอบคุณตู้โทรศัพท์สาธารณะ แม่นั่งนับวันเวลาที่จะมาหาลูกทุกอาทิตย์ ทุกเดือนเลยรู้ไหม พ่อกับแม่เคยขับมอเตอร์ไซด์จากกรุงเทพฯ ไปบ้านยางชุม โคตรไกลและเหนื่อยมาก แต่ก็มีความสุขเมื่อได้เจอลูกนะครับ

ปัจจุบันลูกชายเป็นทหารอากาศ เป็นนักฟุตบอลอาชีพ และได้เรียนที่มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ทั้งหมดนี้เป็นเพราะลูกชายมีความสามารถเรื่องฟุตบอลเพราะอยู่โรงเรียนประจำที่สอนฟุตบอล ตั้งแต่อายุ 8 ขวบ ขอบคุณลูกชายที่ตั้งใจทำทุกอย่างด้วยความสุข สนุกและประสบความสำเร็จ

รักและคิดถึงลูกเสมอ

แม่เปิ้ล (พนิดา พุกคุ่ย)

ปล.แล้วพบกันในตอนต่อไป