เร่งรีบเกินไปรึเปล่า

ในโลกที่ทุกอย่างเชื่อมโยงกัน ทุกสิ่งทุกอย่างสามารถค้นหาได้อย่างรวดเร็ว คนเราจากการเดินทางที่กินระยะเวลา 2-3 เดือนลดลงไปเหลือเพียง 2-3 ชั่วโมง 

จากเมื่อก่อนต้องจุดไฟต้มน้ำทำอาหาร เหลือเพียงแค่กดปุ่มเดียวก็สามารถทำอาหารรูปร่างหน้าทานออกมาได้แล้ว 

เทคโนโลยีก้าวไปข้างหน้า ผู้คนใช้ชีวิตก็คล้ายเป็นเช่นนั้น 

เราถูกผูกติดว่าต้องมีเงิน มีบ้านหรือมีหลายสิ่งที่ต้องการโดยไม่ได้มองที่ตนเอง 

เรามองไปข้างหน้า สาวเท้าก้าวให้เร็วกว่าคนอื่น 

โดยอาจจะลืมหลายสิ่งหลายอย่างไป  ลืมไปถึงขั้นหยุดพักเพื่อฟื้นกำลังตัวเองอีกครั้ง ลืมวันเวลาที่จะได้อาศัยอยู่กับคนที่เรารัก และลืมแม้แต่จิตใจที่จะรักสิ่งใดซักอย่างไป

กาลเวลาหนุนนำไปข้างหน้าเฉกผกผันกับกาลเวลาของผู้คนที่ถอยหลัง วันนี้ที่คุณเย็นชาต่อเสียงเรียก 

ภายในวันข้างหน้า อาจไม่มีเสียงนั้นอีกต่อไป