สวัสดีครับผมนายซี ปัญหาในตอนนี้ของผมมันเยอะมากกกก เยอะจนผมเครียดสุดๆเครียดแบบโครตตตตตเครียดอะครับแต่เดียวผมจะค่อยๆเล่าไปเรื่อยๆนะครับ
ผมขอเริ่มเล่าตั้งแต่ชีวิตวัยเด็กของผมเลย ตอนเด็กๆนะผมมักจะอยู่คนเดียวเสมอเพราะผมไม่มีเพื่อน ผมมักจะถูกสอนตลอดว่าผมนั้นเป็นผู้ใหญ่ ว่าไม่ควรเล่นหรือกินอะไรที่มันดูเด็ก ตอนเด็กผมไม่คิดอะไรมากหรอกนะเพราะคิดว่าสิ่งที่พวกเขาสอนผมมันเป็นอะไรที่ดีที่สุด ช่วงอนุบาล2ตอนไปโรงเรียนปกติผมก็จะนั่งเล่นอยู่แต่ในห้องคนเดียวตลอดแม้จะเป็นช่วงเวลาพักหรือรอผู้ปกครองมารับ จนกระทั่งคุณครูบอกให้ผมออกไปเล่นที่สนามเด็กเล่นกับเพื่อนบ้างผมก็ยอมออกไปอย่างง่ายดาย ผมเลยไปนั่งที่ม้าโยกเยกดูเพื่อนๆเขาเล่นกัน ผมมองละคิดตลอดว่าทำไมพวกเขาไม่เหมือนตัวเอง ทำไมพวกเขาเล่นของพวกนั้นแล้วยิ้มอย่างมีความสุขล่ะ? ผมก็นั่งมองพวกเขาอยู่เรื่อยๆหลายๆวันแล้วนึกอิจฉาขึ้นมา ผมเลยเริ่มลองไปทักเพื่อนๆ แต่พอคิดละก็แอบตลกดีนะ พวกเขามองมาที่ผมละบอกว่า ''เราไม่อยากยุ่งกับคนอย่างนาย นายมันตัวประหลาด'' ผมฟังแล้วยืนช็อคไปสักพัก แล้วฟังพวกเขาขำกัน พอรู้สึกตัวผมก็วิ่งไปห้องน้ำละร้องไห้อยู่คนเดียวในนั้น พวกคุณอาจแปลกใจทำไมเด็กๆแบบนี้ทำไมดูไม่เหมือนคนอื่นๆ ผมโตโดยไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ ผมจะโดนฝากไว้กับคนอื่นเสมอ บางครั้งผมไปอยู่บ้านคนอื่นที่ไม่ใช่คนในครอบครัว ผมรู้สึกเกรงๆ ไม่กล้าทำอะไรให้เดือดร้อน ไม่กล้าทำตามใจตัวเอง ทำตามที่เขาบอกเสมอ ตอนเด็กผมโดดเดี่ยวจริงๆ เวลาอยู่ที่บ้านของตนเองผมก็ยังรู้สึกเหมือนเป็นคนอื่นอยู่ดี เพราะผมไม่เหมือนคนอื่น คนในบ้านเขาเป็นไงผมก็จะดูตรงข้ามสุดๆเช่นนิสัย นิสัยผมจะแตกต่างมากๆเลย พวกเขาดูเป็นคนเฟลลี่ มีเพื่อน เข้ากับใครก็ได้ ต่างจากผมสุด ผมเป็นลูกครึ่งอีสานแคนาดาลาวเสี่ยวเขมร แต่ผมกลับพูดไม่ได้สักภาษาแม้แต่ภาษาบ้านเกิดยังพูดไม่เป็น ตอนผมหัดพูดผมมักจะโดนหัวเราะใส่เสมอ สำหรับคนบางคนอาจคิดว่าเขาหัวเราะนั้นเป็นเรื่องปกติ แต่สำหรับผมแล้วสายตาพวกเขาดูเหมือนคนแปลกแยก หัวเราะเหมือนกำลังเยาะเย้ยดูน่าสมเพช เเปลกดีสุดๆ
บทความแรกของผมขอจบเพียงเท่านี้เดี๋ยวจะมีตอนต่อไป ผมหิวแล้ววเดี๋ยวมาต่อใหม่น้าาค้าบบบ beyyy!
คุณต้องเข้าสู่ระบบก่อนเพื่อแสดงความคิดเห็น