ไม่แปลกใจเลยค่ะที่สังคมสมัยนี้มีการอย่าร้าง หรือเลิกรากันมากขึ้น
ต่อให้จะแต่งงาน จดทะเบียนสมรส จนไปถึงขั้นมีเจ้าตัวเล็ก มาเป็นโซ่ทองคลองใจ
เรื่องความร้าวฉาน คงจะโทษมือที่สามอย่างเดียวคงไม่ถูก นั่นเป็นเพราะ คนของเราก็ต้องมีวุฒิภาวะมากพอ
ที่ควรจะแยกแยะได้ ว่าอะไรถูก อะไรไม่ถูก
อะไรควรทำ อะไรไม่ควรทำ แต่ถ้าหากเราทำดีที่สุดแล้ว แต่มันยังไม่ใช่
ก็ปล่อยเค้าไปเถอะค่ะ ถือว่าศีลไม่เสมอกัน
เรารักตัวเองได้เสมอ....
ทุกปัญหามีทางออก ถามตัวเองให้ดีว่าเราพร้อมจะออกจากปัญหาหรือยัง....
พาตัวเองไปเจอคนใหม่ๆ...
พาตัวเองไปเจอสถานที่ใหม่ๆ...
มันอาจจะไม่ดีขึ้นในวันนี้...
แต่มันจะดีขึ้นแน่ๆในเร็ววัน...
ไม่ได้กำลังใจจากใคร สร้างให้ตัวเองก็ได้ อย่าไปง้อใคร..
ออกจากตรงนั้นอย่างถาวรไม่ได้ ก็ออกมาตั้งหลักสักพักจะเป็นไรไป...
โอบกอดตัวเองให้ได้ในวันที่แตกสลาย...
กุมมือตัวเองเอาไว้ให้ผ่านพ้นมันไปให้ได้
รอยยิ้มมันเป็นของเรา ไม่ใช่ของใคร
อย่าละเลยความหวังดีจากคนที่จริงใจ
ชื่นชมความดี โยนความไม่ดีทิ้งออกไป
หากเหนื่อยนัก แค่พักหลับตา ลองหยุดไขว่คว้า ค่อยๆผ่อนคลาย
หากเธอยิ่งคิด แล้วยิ่งต้องเสียใจ ต้องร้องไห้
ติดกับความคิด ที่เธอปวดร้าว ยิ่งช้ำใจ
หากเป็นอย่างนั้น ไม่คิดถึงมัน จะดีกว่าไหม
ปล่อยใจเธอ...หยุดพัก อยู่กับตัวเองสักวัน
อย่าคิดเลย
คุณต้องเข้าสู่ระบบก่อนเพื่อแสดงความคิดเห็น