เมื่อเรายังเด็กยังเล่นซุกซนไม่ได้สนใจอะไร คิดแต่เรื่องเล่น เรื่องกิน เรื่องนอน วันนี้เราจะเล่นอะไรกับใคร วันนี้แม่จะทำอะไรให้กิน ถึงเวลานอนก็นอนอย่างสบายใจ ไม่ได้ให้คุณค่ากับเวลา
เมื่อเราอายุเพิ่มขึ้นผ่านพ้นช่วงวัยเรียน เข้าสู่ช่วงวัยทำงาน เราก็ยังไม่เห็นคุณค่าของเวลาเท่าไรนัก เพราะยังคิดแต่ว่าอายุยังน้อย ฉันยังไม่แก่ ยังคงใช้ชีวิตด้วยความประะมาท กิน เที่ยว ช็อป ใช้เงินอย่างสบายใจ และไม่สนใจที่จะเก็บออม เพราะคิดว่ามีเงินเดือนประจำอยู่แล้ว ปลายๆเดือนก็ประหยัดหน่อย เงินเดือนออกก็ใช้จ่ายฟุ่มเฟือน วนอย่างนี้ทุกเดือนไป
แต่ถ้าเราตระหนักสักนิด ถึงความไม่แน่นอนของชีวิต เราจะหันมาให้ความสำคัญของเวลามากขึ้น เราจะรู้จักคุณค่าของชีวิตก็ต่อเมื่อ ได้เห็นคนรอบข้างที่อายุน้อยกว่าเรา ยังมีอนาคตที่สดใสรออยู่ข้างหน้า มาด่วนจากไปอย่างกระทันหัน ด้วยโรคภัยไข้เจ็บบ้าง ด้วยอุบัติเหตุบ้าง
เราก็จะเริ่มหันมาใส่ใจตัวเอง ให้คุณค่าแห่งเวลามากขึ้น เริ่มใช้ชีวิตด้วยความไม่ประมาท หารายได้เพิ่มขึ้น เก็บออมมากขึ้น เริ่มเข้าวัดทำบุญสร้างบุญสร้างกุศลให้กับตัวเอง ทำประโยชน์ให้กับสังคมบ้าง
เพราะฉะนั้น จงอย่าปล่อยเวลาให้เสียไปโดยไร้ประโยชน์ ใช้เวลาอย่างรู้คุณค่า ดูแลสุขภาพให้แข็งแรง หาสิ่งที่ชอบให้เจอแล้วลงมือทำ มีเวลาดูแลคนในครอบครัว โดยเฉพาะพ่อแม่ ที่แก่ชรามากแล้ว ชวนท่านไปทำบุญ หาของกินที่ท่านชอบ คุยเล่นกับท่านบ้าง เมื่อถึงเวลาที่ท่านจากไปจะได้ไม่ต้องมานั่งเสียใจภายหลัง เพราะเวลาไม่ไหลย้อนกลับ
คุณต้องเข้าสู่ระบบก่อนเพื่อแสดงความคิดเห็น