ไม่รู้ว่าเป็นเพราะสันดานกำเนิดหรือการได้รู้จักสัตว์ ถึงทำให้ฉันเมตตาต่อพวกเขาแม้แต่สัตว์มีพิษบางคนอาจว่าฉันโง่และบื้อ แต่มันคือความรู้สึกของฉันจริงๆ สัตว์เลี้ยงตัวแรกของฉันคือสุนัข เท่าที่จำความได้ หมาป่าตัวสีขาวดำ หากแต่ความดุของเจ้านั่นทำให้พ่อเอาไปปล่อยที่เดิม กองขยะแห่งหนึ่งติดเขาลูกใหญ่ แม้ความทรงจำไม่ชัดเจนแต่ฉันรู้ว่าฉันไม่สามารถปกป้องเจ้าตัวเล็กนั้นได้ หากตอนนั้นฉันโตคงรบเร้าให้พ่อเลี้ยงต่อและค่อยๆปรับนิสัยของเขาเหมือนอย่างตอนได้บางแก้วพเนจรวัยหนุ่ม
ช่วงประถม ฉันได้หมามาหนึ่งตัว ประทานชื่อให้เจนนี่ สัตว์เลี้ยงตัวแรกที่ฉันได้เลี้ยงจริงจัง สุนัขพูดเดิ้นผสมเทอร์เรียหน้าตาบ้องแบ๊วตากลมหางนี้เป็นพวงและที่สำคัญไหว้เก่ง ฉันเพิ่งเคยเห็นสุนัขยกขาขึ้นสองข้างกวักไปมาอย่างรวดเร็วเป็นครั้งแรก ทว่าก็จากฉันไปด้วยอุบัติเหตุ ตัวต่อมาชื่อจูดี้ ชิสุผสมเทอร์เรีย หน้ายังกับตุ๊กตาขนพอง เขาจากฉันไปด้วยโรคลำไส้อักเสบในวัยเด็ก ฉันยังจำช่วงเวลาคอยดูแลทั้งวันทั้งคืนเพราะต้องปรับสายน้ำเกลือได้ดี และเป็นโรคที่เตือนให้ฉันได้รู้ว่าหากติดเชื้อไวรัสแล้วโอกาสรอดไม่มีทาง ป่วยซึม แม้พยายามอยากเล่นกับฉันโดยการยกขาเพื่อจะได้รับการเกาท้อง ฉันร้องไห้บอกให้เขาอยู่กับฉันและขอโทษที่ไม่ดูแลให้ดี บ้านฉันเป็นเพียงบ้านในค่ายทหารเลี้ยงสุนัขในบ้านไม่ได้ เพราะฉะนั้นเจ้าสัตว์เลี้ยงจึงอาศัยอยู่คอกข้างนอก
ความเจ็บปวด การลาจากที่ไม่มีจุดสิ้นสุด องุ่น ลองกอง แรมโบ้ ซูโม่ พลูด่าง หมูหยอง ช็อคกี้ เจ้าดำบางแก้วผสม สีดำสนิทซึ่งเป็นสุนัขพเนจรเมื่อซี้แล้วพวกเราสนิทกันมาก เจ้านี่ฝากแผลไว้บนหลังของฉันจนถึงตอนนี้ที่ฉันอายุ 27 ปี เป็นรอยแผลเป็นแห่งความทรงจำ ฉันที่เอาตัวไปปกป้องสุนัขอีกตัวของบ้าน หมูหวานจอมป่วนเพื่อไม่ให้เจ้าดำคาบคอ นั่นเป็นประสบการณ์ครั้งแรกสอนให้รู้ว่า จะช่วยหมาอย่างหันหลังหรือเอาตัวเข้ากันประดุจพระเอกในนิยาย นึกแล้วก็ขำใบหน้ายามได้สติของดำ สายตาคู่นั้นหลุบต่ำรู้สึกผิด ฉันห้ามไม่ให้พ่อตีจนหนักมือเกินควร ไม่ควรตีต่อหากแยกคมเขี้ยวนั้นออกจากหลังฉันได้ ความไม่ตั้งใจไม่ได้เป็นความผิด ฉันไม่โกรธเลยสักนิด หลังหมดจากชุดเจ้าบางแก้วพันธุ์ผสม ซึ่งทำเอาฉันใจแทบขาดยามตื่นในช่วงเช้าและพบว่าร่างใหญ่แข็งแรงแข็งแกร่งได้จากไป พ่อฉันบอกว่าเขาหมดอายุขัยแล้ว เพราะตอนมาอยู่กับพวกเราก็เกือบสิบปี อยู่กับเราอีกห้าถึงหกปีคงถึงเวลาแล้วจริงๆ ความเจ็บปวดครั้งนั้นและในหลายๆครั้งทำให้ล้มเลิกการเลี้ยงสุนัข ฉันได้แต่ตั้งอนาคตว่าหากมีบ้านพร้อม สภาพแวดล้อมพร้อมจะรับสุนัขจากศูนย์พักพิงมาอุปการะ
ปัจจุบันนี้บ้านฉันเลี้ยงดูแมวที่เข้ามาพักพิงอย่างไม่ได้ตั้งใจเลี้ยง และตัวฉันเองไม่ได้อยู่บ้านนานๆทีกลับเนื่องจากเรียนมหาวิทยาลัยต่างจังหวัด บ้านฉันคือทะเล แต่ที่ที่ฉันไปเรียนนั้นคือภูเขา มีบ้างแวะเวียนกับสุนัขแถวมอเนื่องจากอดไม่ได้ และมีบ้างจะเข้าช่วยเหลือสุนัขกัดกันยามเจ้าของจูงสุนัขไม่อาจห้ามปรามได้ แม้แต่โดนหมาไล่กัดแมวตบฉันก็ไม่ถือสา เคยมีบางคนบอกว่าประสบการณ์ไม่ดีต่อสัตว์จะทำให้เราเกลียดพวกเขา ไม่เลย ฉันมีประสบการณ์มากมายจะให้ยกประเด็นอะไรล่ะ แมลงสาบฉี่ใส่ หนูกัด กระรอกกัด หมาวิ่งไล่ แมวฝากยันต์ห้าแถว แมงป่องต่อย ตะขาบกัด ผึ้งต่อแตนต่อย คงเหลือแต่งูล่ะมั้งที่ฉันยังไม่เคยโดนพิษ ที่เอ่ยเช่นนี้ใช่ว่าอยากถูกงูฉกนะ ฉันไม่อยากเลยเพราะกลัวไม่ฟื้น
เพื่อนรอบตัวมักบอกว่าฉันเมตตาไร้ขอบเขตกับทุกสิ่ง อาจจะใช่ ฉันไม่เคยมองว่าตัวเองเป็นนายและต้องควบคุมพวกเขา สถานะเราเท่ากัน และไม่คิดโกรธหากไม่ได้รับการยอมรับจากสรรพสัตว์เหล่านั้น ในครั้งแรกเราอาจถูกปฏิเสธแต่ครั้งต่อๆไปเราอาจสนิทกัน สัญชาตญาณมีอยู่ในตัวของทุกสิ่งมีชีวิตดังนั้นจึงไม่แปลกหากอยู่ๆ ฉันเดินเข้าไปจับแล้วจะถูกแง่มกลับมา มันก็เท่านั้นล่ะ หรือจะบอกว่าฉันเป็นคนไม่ถือสายังไงก็ได้ คงใช่ล่ะนะ บางทีตัวตนของฉันเองก็ให้คำตอบไม่ได้ว่าทำไมถึงเมตตาได้ถึงเพียงนี้ รู้แค่ว่าฉันอยากปกป้องพวกเขาแม้ในความเป็นจริงเราไม่สามารถปกป้องสรรพสัตว์บนโลกนี้ได้ทั้งหมดก็ตาม
คุณต้องเข้าสู่ระบบก่อนเพื่อแสดงความคิดเห็น