ความผูกพันระหว่างเจ้าของกับสัตว์เลี้ยง

ผมมีเคสนึง เป็นเจ้าของหมาตัวนึงครับ ป่วยเป็นหลายโรค อาทิ โรคตับอ่อนอักเสบ โรคไตวายระยะเฉียบพลัน และพยาธิในเม็ดเลือดครับ เจ้าของรักน้องหมาตัวนี้มากครับ ตั้งแต่วันที่เข้ามารักษาจนถึงวันที่น้องจากไป เจ้าของเฝ้าดูอาการน้องเกือบตลอดครับ

เจ้าของจะมาเยี่ยม 3 เวลา คือ 10.00 14.00 และเวลา 19.00 น ในทุกๆวันที่เจ้าของมาเยี่ยม มักจะเข้ามาลูบตัวน้องและคอยถามน้องว่าวันนี้ทานข้าวได้มั้ย อาเจียนมั้ย คอยสอบถามคุณหมอทุกๆครั้งที่เข้ามาเยี่ยมอาการเป็นระยะด้วยความเป็นห่วง บางรอบก็นำเอาเพื่อนน้องหมามาเยี่ยมน้องเค้าด้วย

เจ้าของเล่าประวัติน้องว่า น้องตัวนี้เจ้าของเจอด้วยความบังเอิญ เจอที่ร้านอาหารข้างทางแห่งหนึ่ง เจ้าของเล่าว่าน้องตัวนี้ตัวผอม หิวโซ เนื้อตัวมอมแมม คนเดินผ่านไปผ่านมาก็รังเกียจไม่อยากเข้าไปใกล้ เจ้าของเห็นถึงความน่าสงสาร เห็นว่าน้องเค้าก็เป็นชีวิตที่บริสุทธิ์ชีวิตหนึ่งเกิดมาแล้วก็ต้องดิ้นรนต่อไป

เห็นแบบนั้นแล้วเจ้าของไม่รีรอ รับน้องไปรักษาตัวที่โรงพยาบาลสัตว์ใกล้บ้าน จัดการอาบน้ำด้วยตัวเจ้าของเอง และรักษาน้อง คอยดูแลให้อาหาร ป้อนข้าวด้วยตัวเอง จนน้องอาการดีขึ้นจนร่างกายแข็งแรงอยู่กับเพื่อนน้องหมาในบ้านได้ ผมเลยรู้สึกดีที่ว่า เจ้าของท่านนี้เป็น คนมีเมตตาจิตจริงๆครับ เจ้าของบอกทุกๆตัวที่มาเลี้ยงที่บ้าน เก็บมาจากข้างนอกเอามาเลี้ยงหมดเลย ทั้งหมดก็ 6 ตัว แล้วแต่เจ้าของก็รักเท่าๆกันทุกตัว ถึงบางตัวจะดื้อกับเจ้าของบ้างแต่เจ้าของก็รักพวกเค้า อยากดูแลพวกเค้าจนหมดอายุขัย และจะดูแลให้ดีที่สุดเท่าที่่ทำได้

พูดถึงน้องตัวที่ป่วยที่รักษาอยู่ต่อนะครับ น้องป่วยค่อนข้างหนัก เจ้าของก็คอยดูแลน้องไม่ห่าง คอยถามอาการ และติดตามอาการอย่างใกล้ชิด อาการดูไม่ค่อยสู่้ดีเท่าไหร่ เจ้าของก็เผื่อใจไว้มากขึ้นในทุกๆวันที่ติดตามอาการ จนวันสุดท้ายของน้อง ผมยังจำได้ วันนั้นน้องหมาไม่ยอมทานอะไรเลย วันนั้นน้องไม่รับอาหารที่ป้อนข้าวไป และดูกระวนกระวาย สายตาน้องคือเหมือนมองหาใคร คุณหมอเลยโทรไปตามเจ้าของให้มาดูใจน้อง

พอเจ้าของรีบมาถึง เจ้าของรีบอุ้มหัวน้องเค้านอนบนตักเจ้าของ สายตาน้องหมาที่มองเจ้าของเหมือนบอกอะไรบางอย่าง เหมือนอยากจะขอบคุณที่วันนั้นที่ได้ให้ชีวิตใหม่กับน้องไว้จนถึงตอนนี้ ถึงวาระสุดท้ายของน้องแล้ว เป็นการสั่งลาครั้งสุดท้าย เจ้าของลูบหัว แล้วหยิบพวงมาลัยที่เตรียมเอาไว้ออกมา ถ้าชาติหน้ามีจริงขอให้เกิดมาเป็นคนจะได้มีโอกาสสะสมบุญบารมี และเราจะได้เจอกันใหม่นะลูก

น้องหมาตัวนั้นจากอาการกระวนกระวายใจ จนตอนนี้นิ่งสงบลง แล้วหายใจแผ่วลงช้าๆ หมอเองเลยถามเจ้าของว่าจะให้ช่วยชีวิตน้องหรือไม่ เจ้าของโบกมือพร้อมน้ำตาที่ไหลออกมาบอกว่า ไม่ต้องหรอกหมอหมอทำดีที่สุด สุดความสามารถแล้ว น้องเค้าป่วยหนักเป็นมาก ปล่อยให้น้องหลับไปเถอะ สักพักใหญ่น้องก็หลับไปบนตักของเจ้าของโดยไม่ทรมาน เจ้าของร้องไห้อยู่สักพักแล้วบอกว่า น้องเค้าหมาเค้าคงรอพี่ อยากตายบนตักพี่ อยากมาลาพี่ก่อนจากไป อยากขอบคุณที่ได้ให้ชีวิตใหม่ ได้กิน ได้อยู่ที่ดีดี มีเพื่อนๆ มีความสุขช่วงหนึ่งของชีวิต

เจ้าของรับน้องไปที่วัด จัดการเผาศพ แล้วกระดูกฝังดินในบ้านเจ้าของ เจ้าของบอกน้องจะได้ไม่เหงา อยู่กับเพื่อนๆในบ้านคอยเฝ้าบ้านเจ้าของไว้ รอจนน้องเกิดในภพภูมิที่ดีต่อไป

จากที่ผมเล่าประสบการณ์มานี้ ผมรู้สึกถึงความผูกพันระหว่างเจ้าของน้อง กับตัวน้องหมาที่ล่วงลับไป และความเมตตาต่อสัตว์ ที่รับเลี้ยงโดยไม่รังเกียจ ไม่รู้จักกันมาก่อน ความเมตตาสงสารของคนคนหนึ่งที่ให้โอกาสและชีวิตใหม่ล้วนเป็นบุญอันยิ่งใหญ่จริงๆครับ หวังว่าผู้อ่านได้รับรู้ความรู้สึกนี้เหมือนกันนะครับ